Too weak, too slow

Vandaag de tweede ronde, Cees moest het opnemen met de witte
stukken tegen Maarten van Harten en ik mocht ook met wit aantreden tegen Pim
Braggaar. Cees speelde de Engelse opening en kwam hiermee prima te staan. Eenmaal
uit de opening zette Cees zijn stukken goed neer en leek Maarten van Harten niet
zo lekker te staan met zijn toren op a8 die niet naar een goed veld kon. In die
tussentijd was mijn partij alweer gespeeld.

Ik speelde met wit een Schots
gambiet. Pim Braggaar reageerde hier echter erg passief op. Met zetten als d6
en iets later Dd7 en Dc6. Hij probeerde alle stukken zo snel mogelijk af te
ruilen terwijl dit gunstiger voor mij was. De dames ruilen was goed geweest,
maar met de dame de ruil te ontwijken kwam er alleen maar ruimte voor mijn
toren en paard om die goed neer te zetten. Twee zetten later ging het helemaal
mis, hij miste de aanval en speelde met Le7 een normale zet wat mij
uiteindelijk een kwaliteit en 2 pluspionnen bezorgde. Na nog wat zetten en de
laatste toren te hebben afgeruild geloofde hij het wel dat ik 3 verbonden
vrijpionnen en een toren tegen een paard wel kon uitspelen. In de analyse is er
uiteraard nog de groeten gedaan vanuit Charles, maar hierbij moest er toch diep
in het geheugen gegraven worden om te herinneren wie hij ook alweer was. Bij
Cees werd zijn stelling doorgrond in de tijdnoodfase. Het leek erop dat zijn
tegenstander de klok goed in de gaten hield en speelde ineens zijn paard naar
e3 terwijl er een pion op f2 stond? Het was een mooie zet, maar met tijd op je
klok was het goed te weerleggen. Cees moest echter toch verliezen door de klok.

Cees IJzermans (2054)-
Maarten van Harten (2011) 0-1

Jordy Schouten (1972)
– Pim Braggaar (1916) 1-0

Verder was het opmerkelijk om te zien hoe Nakamura de
challengers mentaal brak door ze bijna uitlachen naast het bord. Toegegeven,
met twee stukken achter doorspelen is niet de sleutel naar succes.