Mea culpa

Het vierde heeft nipt verloren, maar dat was niet nodig geweest. Maarten haalde het eerste punt op tegen een jongetje van waarschijnlijk nog geen 10 jaar. ’t Manneke kon best een beetje schaken hoor, maar het was uiteraard geen partij. Maarten was heel voorzichtig maar won gemakkelijk. Peter Huijser kwam een vervelende centrumpion achter maar hield het knap remise met alle torens nog op het bord. Ton van der Werf stond goed (heb ik gehoord) maar het werd uiteindelijk remise. Hij moest vlug naar Steenbergen op en neer om vervolgens weer de trein te pakken vanuit Roosendaal naar het feestje van Paul.
Henk had volgens mij een potremise eindspel maar hij maakte een foutje en verloor. Hans had geofferd en het leek niet goed, maar zijn tegenstander raakte in tijdnood helemaal de kluts kwijt. Hans won zijn toren terug, hield materiaal over en zijn tegenstander hield het voor gezien. Keurig gespeeld van Hans! Jan van Oosterhout kwam wat ongemakkelijk te staan en werd stapje voor stapje van het bord geduwd. Bas Robben kwam een kwaliteit achter maar hield dat keurig op remise. Resteert mijn potje.

Ik had met een loperoffer mijn tegenstander behoorlijk klem zitten. Het loperoffer voor twee pionnen was ook nog niet eens nodig maar ik wilde het mooi en snel afmaken. In nevenstaande stelling is het meteen uit als ik Lf8 of Df4 speel. Het gaat gewoon mat. En wat doet Frans: hij speelt Dd3 en dan is het ook uit maar met winst voor de andere partij. En dat was de partij die de uitslag net verkeerd om maakte. In plaats van te winnen, hebben we verloren. Mea culpa, mea maxima culpa. Door mijn schuld, door mijn grote schuld.