Drionezen Verliezen
{jcomments on}Het is nu twee dagen geleden. Maar ik ben er nog steeds ziek van. Drama op collectief en persoonlijk niveau. Al ruim een jaar dromen de Drionezen van een kampioenschap en een optreden in de Promotieklasse van de NBSB. En gezien de ratings en speelsterktes van de individuele delen van het collectief is dat geen onrealistische droom. Maar net als in het seizoen 2010-2011, gaat het ook dit seizoen alweer vroegtijdig mis. Toegegeven, nu is er nog niet veel aan de hand. Als de rest gewonnen wordt, halen we waarschijnlijk alsnog het kampioenschap binnen. Maar er mag geen matchpunt meer verloren gaan. En gezien het algemene niveau van afgelopen zaterdag is die weg nog heel erg lang.
Maar eerlijk is eerlijk. Niet iedereen deelde in de malaise. Zo speelde Henk een spannende partij. Het gevoel dat het ergens verloren zou zijn, werd in de post-mortem telkens resoluut weerlegd. Rob van der Weegen leverde een ijzersterke partij af. En als hij dat niet gedaan had, had ik waarschijnlijk niet eens een (semi-)uitgebreid verslag geschreven. Dit heeft u dus aan Rob te danken (of te wijten!).
Op bordvolgorde waren de overige uitslagen als volgt.
1. Carlo kwam optisch vrij goed uit de opening. Maar bij gebrek aan een goed plan kon wit langzamerhand overnemen. Een pion ging in het doosje en Carlo ging kopje onder, totdat zijn tegenstander op 3-4 remise aanbad. Er restte Carlo niets anders dan aan te nemen, 3½-4½ is altijd nog aangenamer dan 3-5.
2. Rogier speelde de opening actief, maar maakte een smadelijke misrekening die een pion kostte. Er dreigde een verliespartij tot de opponent niet oplette en een volle kwaliteit inleverde. Rogier gaf hem vrijwel meteen terug voor actief spel en wikkelde af naar een gewonnen pionneneindspel. Het was zelfs vrij eenvoudig met alleen nog pionnen en koningen op het bord, maar helaas besefte Rogier zich het niet en liet de partij op knullige wijze in remise verzanden…
3. Robin kwam 40 minuten te laat. Hij had de vele (ongeveer 4) e-mails niet goed gelezen, waarin stond dat het aanvangstijdstip toch echt 12.00 uur was. Eenmaal achter het bord kreeg hij een storm over zich heen. Lang tegenstribbelen stelde het resultaat nog wel uit, maar kon verlies helaas niet meer voorkomen.
4. Voor de partij van Rob, zie hierboven.
5. Henk schrok toen hij een Caro Kann wilde spelen, maar zijn tegenstander al snel met Df3 op de proppen kwam, waardoor Henk zijn witveldige loper ruilde tegen het paard op e4. Vervolgens werd het keepen, op een gegeven moment zelfs met een pion minder. Het dame-eindspel waarnaar werd afgewikkeld leek gewonnen, maar zoals reeds gezegd is die tot op heden niet gevonden.
6. Erik speelde een moeilijke partij. Gezien de stand in de match, bood zijn tegenstander op een strategisch moment remise aan. Echter na consultatie van de teamleider speelde Erik kloek door. Het ging echter van kwaad tot erger, in lichte tijdnood en uiteindelijk kon Erik ook het halve punt niet meer redden. Sorry Erik, dat is mijn schuld maar achteraf is een koe in zijn… nou ja laat maar.
7. Mathijs viel in voor de afwezige Eric en Marcel. Het werd een koude douche. Meteen uit de opening werd zijn koningsstelling aan stukken gespeeld. Met een paar zwaktes kwamen er gevaarlijke dubbele aanvallen in de stelling. Er verdwenen 2 pionnen van het bord zonder enige compensatie en Mathijs besefte zich tijdig dat hij moest opgeven. Het moet gezegd, Mathijs is voorbeeldig opgevoed, want hij kwam de teamleider netjes vragen, of hij mocht opgeven.
8. Jordy had ook niet een beste dag. Hij werd enkele keren tactisch verrast, en in één geval kostte dat een dame tegen een toren en stuk. Zwart leek meteen door te drukken, maar dat lukte niet. En langzaam maar zeker kwam Jordy terug in de partij. Zo erg zelfs, dat hij met een gewiekste combinatie een dame tegen een toren kon winnen en pardoes stond Jordy een stuk voor. De rest was een kwestie van techniek.
En zo gebeurde het, dat de Drionezen de matchpunten met De Drie Torens 2 mee naar huis stuurden. Was ik manisch depressief geweest, dan had ik hier geschreven dat het zo moeilijk is nu. Dat we weer een jaar langer in de eerste klasse zitten. Dat we kansloos zijn. Dat we de rest van het seizoen voor spek en bonen spelen. Dat het allemaal zo zinloos is, waarom die nu moest gebeuren? Waarom? WAAROM???Maar gelukkig ben ik niet manisch depressief. En de resterende rondes zijn ook niet zinloos. De resterende rondes worden vermakelijk. We gaan rake klappen uitdelen, we gaan monsterscores creëren. En aan het einde van het seizoen? Dan zet ik die vette mok aan mijn lippen, glimlach naar Ab, en laat de godennektar der winnaars over mijn kin op mijn ADF-shirt druipen! KAMPIOENNEEEHHH!!!
De Pion 3 (1854) – De Drie Torens 2 (1767) 3½-4½
1. Carlo Rens (2076) – Jaap Weel (1907) ½-½
2. Rogier van Loon (2049) – Pieter Priems (1770) ½-½
3. Robin van Trijp (1837) – Ad Mutsaers (1856) 0-1
4. Rob van der Weegen (1820) – Ernest van Moorsel (1788) 1-0
5. Henk Wennekes (1772) – Maarten Werkhoven (1704) ½-½
6. Erik van Elven (1808) – Tommie van Moorsel (1579) 0-1
7. Mathijs Verbeek (1702) – Johan de Kok (1855) 0-1
8. Jordy Schouten (1768) – P. van Duijnhoven (1678) 1-0