De Pion 1 geflikt in Gent (België)

De uitwedstrijd van De Pion 1 tegen HWP Sas van Gent 2 had een opvallende voorgeschiedenis. Omdat het tweede team van De Pion uit tegen HWP Sas van Gent 3 moest aantreden kreeg ik omdat ik vanwege gebrek aan spelers in het tweede zou invallen, bij toeval kennis van de mail die teamleider Etienne van Leeuwen van HWP 3 tijdig aan Marloes Peeters, teamleider van ons tweede, had gestuurd houdende de (uitgebreid toegelichte) mededeling dat de wedstrijd in het lokaal van KGSKRL in Gent (België) gespeeld zou worden. Zelf had ik als teamleider van het eerste nog niets vernomen, dus heb ik maar eens een verbaasde mail naar teamleider Kees Nieuwelink gestuurd met de vraag of dit alles op een quiproquo berustte. En dat bleek niet zo te zijn. Desgevraagd gaf de competitieleider van de KNSB mij aan dat hij toestemming in de zin van artikel 18 van het competitiereglement had gegeven aan HWP SvG voor deze tijdelijke verhuizing. De competitieleider schreef in die mail ook nog vrolijk dat Gent voor de meeste spelers gemakkelijker bereikbaar is dan Sas van Gent. Welnu, dat is voor spelers die met de auto reizen, natuurlijk grote onzin. Sas van Gent en Sluiskil liggen weliswaar in the middle of nowhere, maar ze zijn per auto prima bereikbaar zonder verkeersopstoppingen en parkeerproblemen. En dat is in Gent wel heel anders!
De beschrijving hieronder van reis en speellokaal zal bij de niet beter wetende lezer ongetwijfeld het gevoel doen ontstaan dat ik een slecht verliezer ben. Gelukkig weten mensen die mij kennen wel beter.
Met bange voorgevoelens vertrokken we zeer tijdig op weg naar het centrum van Gent. Aanvankelijk verliep de reis voorspoedig. De gevreesde file bij de Liefkenshoektunnel was er niet, en tot en met de afslag Gent-centrum liep alles op rolletjes. Maar toen begon de ellende. Het verkeer op de weg richting centrum stond muurvast. We hebben ongeveer een half uur nodig gehad om driehonderd meter te overbruggen, en dat leverde mij als chauffeur veel stress op. Filerijden is met een automaat op zichzelve gemakkelijk, maar de immense traagheid ergerde mij zeer.
De parkeergarage aan de straat met de merkwaardige naam “Ramen” (voormalige rosse buurt?) was gelukkig wel toegankelijk, zij het dat ik met mijn vrij grote auto tamelijk voorzichtig moest manoeuvreren om geen schade op te lopen. Het tarief van de garage viel heel erg mee, en daarmee hebben we bij benadering het enige pluspunt van de omstandigheden van deze middag behandeld.
De korte wandeling naar het speellokaal aan de Abrahamstraat verliep voorspoedig, maar direct na aankomst had ik een groot deel van mijn verslag van de wedstrijd al klaar in mijn hoofd. Wellicht zijn we het in Nederland grosso modo te goed gewend, maar deze lokaliteit was mijns inziens volstrekt ongeschikt voor het spelen van serieuze teamwedstrijden.
Er waren drie wedstrijden gepland. HWP Sas van Gent 1 speelde tegen Charlois Europoort. Waren de spelers van die wedstrijd nog enigszins redelijk gehuisvest, onze wedstrijden  waren weggestopt in twee kleine muffe zaaltjes op de eerste verdieping van het pand. De ruimte was volstrekt onvoldoende voor acht tafels. Voor sommige spelers was het slechts met halsbrekende toeren mogelijk hun bord te bereiken om dan vervolgens plaats te kunnen nemen op een oncomfortabele houten stoel. De vloeren kraakten licht en bewogen als er enkele mensen tegelijk rondliepen. Het toilet en de bar waren ver weg van de speelzaaltjes (twee trappen naar de begane grond). De deuren van de speelzaaltjes hadden een sluitsysteem dat veel geluid maakte. Toen men besloot –mede vanwege het gebrek aan zuurstof- om de deuren maar op een kier te laten, bleek een ander vervelend nadeel van het pand. De hal op de eerste verdieping fungeerde als een klankkast. Als er iemand fluisterde of hoestte kwam dat geluid versterkt binnen in het speelzaaltje. En daar raakten sommigen van over hun toeren.
Tot zover mijn elegie over de omstandigheden. Het was voor mij de eerste keer in 44 jaar KNSB-competitie dat we in het buitenland moesten spelen. Wat mij betreft was dit eens en nooit meer!

Dan de wedstrijd. Wij misten Stefan Docx en Thierry Penson, en dat bleek een gevoelige aderlating.
De eerste uitslag viel op het tweede bord waar Jan van Mechelen met zwart tegen Wouter Ghyselen makkelijk egaliseerde, doch de stelling was vrij snel wederzijds perspectiefloos, remise dus.
Supersub Pim Eerens speelde met zwart op bord 4 een hyperscherpe partij tegen Kees Nieuwelink. Zijn aanval sloeg door toen Kees remise door zetherhaling uit de weg ging.
Op het achtste bord speelde David DuPont met zwart een voorbeeldige positionele partij tegen Harry Provoost. David had een gedurig voordeel dat helaas net niet voldoende bleek voor de winst.
HWP kwam op gelijke hoogte door een overwinning van Renzo Ducarmon met zwart op Ludo Tolhuizen. Ludo ging kort na de opening in de fout en kwam er niet meer aan te pas.
Toen begonnen de donkere wolken over de wedstrijd zich voor ons af te tekenen. Robert Schuermans speelde op bord 6 weer een van zijn geliefde scherpe varianten met zwart, doch tegenstander David Roos ving het prima op en won vrij rechtlijnig. Ik heb het niet goed kunnen zien overigens, want Robert was een van de spelers die in het zaaltje op een vrijwel onbereikbare plek was gezet.
Op bord 7 ging het met Bart Peeters die de witte stukken aanvoerde, ook niet goed. Fabian Hulpia speelde actief tegen en in het middenspel stond er een lastige zwarte vrijpion op c3. Toen Bart materiaal verloor was het over en uit.
Op bord 3 toonde Andy Baert in alle opzichten zijn clubliefde. Hij woont sinds kort in Zwitserland, maar blijft voor ons spelen! En hoe, hij speelde een prima partij met wit tegen Frederic Verduyn. In het verre middenspel verscheen er een ijzersterk wit paard op e6 waartegen de Witte-Paardspeler geen verweer had. Op de 41e zet deed zich nog een fraaie manier voor Andy voor om het fout te doen, maar gelukkig was de grote tijdnood voorbij en hield Andy het hoofd koel. Toen was het ook meteen klaar.
Als laatste speelde Stefan Colijn nog op bord 1 met wit tegen Adrian Roos. Na een interessant kwaliteitsoffer kwam Stefan in een lastig dame-eindspel terecht. Hij kreeg toen de ondankbare opdracht van teamleider Charles om koste wat kost op winst te spelen. Hij kwam nog heel ver, doch zijn voortdurend hoestende tegenstander bleef alert en haalde het punt binnen.
En zo was een 5-3 nederlaag ons deel. Gelukkig kunnen de kampioensaspiraties voorlopig op sterk water gezet worden.
De volgende wedstrijd tegen LSG 2 wordt de wedstrijd van de waarheid. Dat team is op papier verreweg het sterkste van onze klasse, maar heeft opvallend genoeg twee van de drie wedstrijden verloren.

1. Adrian Roos (2177) – Stefan Colijn (2299) 1  – 0
2. Wouter Ghyselen (2043) – Jan van Mechelen (2196) ½ – ½
3. Frederic Verduyn (2170) – Andy Baert (2142) 0 – 1
4. Kees Nieuwelink (2167) – Pim Eerens (2078) 0 – 1
5. Renzo Ducarmon (2070) – Ludo Tolhuizen (2138) 1 – 0
6. David Roos (2051) – Robert Schuermans (2088) 1 – 0
7. Fabian Hulpia (2092) – Bart Peeters (1993) 1 – 0
8. Harry Provoost (2035) – David DuPont (2034) ½ – ½

N.B. De ratings zijn ontleend aan het uitslagenprogramma van de KNSB en zijn niet (alle) conform de novemberratings.

{jcomments lock}