Het eerste team van de Pion toog vanmiddag vanuit diverse windstreken naar Dordrecht om het gelijknamige team te bestrijden. Professor Elo voorspelde ondanks de afwezigheid van Andy Baert een ruime overwinning voor de onzen maar hoe anders zou het lopen……

De speelomstandigheden leken aanvankelijk ideaal. Een open ruimte in een fors gebouw, zijnde een muziekcentrum. Enige studie leidde tot de slotsom dat dit het thuishonk van de plaatselijke harmonie met de opmerkelijke naam “Jubal” was. Wat zou dat betekenen? Jubelt allen?

Het eerste uur van de wedstrijd was het goed te doen. De harmonie was niet thuis. Weliswaar klonk er geluid door vanuit de bar in de belendende ruimte, maar dat was zeker leefbaar. Toen gebeurde er iets opmerkelijks:  op het TV-scherm aan de bar werd een duidelijk oude opname (in het voorbijgaan zag ik grootheden als Jamai en Jim Bakkum, die inmiddels aan de poort van het bejaardenhuis rammelen) van het programma ‘Idols” gedraaid met een fors geluidsvolume dat sterk doordrong in de speelzaal. Uitdrukkelijke verzoeken van de wedstrijdleider én de teamleider van Dordrecht om het geluid te beperken waren vruchteloos. En dat terwijl er niemand aan het kijken was! Uiteindelijk werd besloten de vouwwand die de speelruimte afscheidde van de rest van het gebouw, uit te klappen hetgeen met het nodige lawaai gepaard ging. Daarna werd het vrij snel enigszins benauwd in het afgesloten speelgedeelte hetgeen leidde tot het aanzetten van een zeer lawaaierige airco die na vijf minuten  van de weeromstuit maar weer werd afgezet.

Tot zover de externe factoren.

Op het slagveld der schaakstukken verliep de wedstrijd als volgt.

Een forse tegenvaller was de nederlaag van Pim Eerens met zwart op het achtste bord tegen Melvin Holwijn. In een Hollandse partij aanvaardde Pim een zwakte op d6 die evenwel gemakkelijk te dekken was. Daartegenover verkreeg hij actief spel op de koningsvleugel dat tot een dynamisch evenwicht in de stelling leidde, totdat Pim plotsklaps een vol stuk weggaf.
De tweede uitslag viel op het eerste bord waar Jan van Mechelen de taak had gekregen de sterke kopman van Dordrecht Mark Timmermans in bedwang te houden. Dat lukte in een wisselvallige partij waarin Jan goed  uit de opening kwam maar later de grip op de stelling verloor. Hij kon nog afwikkelen naar een enigszins minderstaand paardeindspel, waarin de remise werd afgedwongen door een paardoffer.

Daarna werd de misère groter doordat Thierry Penson met zwart op bord 4 in een lastige stelling verrast werd door René Krul met een torenoffer op f7 dat de partij onmiddellijk in het voordeel van de Dordtenaar besliste.

En nog waren de tegenvallers niet op. Paul Kuijpers leek met wit op bord 7 met vaste hand op een overwinning af te koersen tegen Wijnand den Dekker. Hij won een gezonde pion doch Wijnand deed in eigen tijdnood prima zetten na een gemiste kans van Paul. De pluspion verdween in de doos en de stelling was meteen remise.

Daarna deden we wat terug. Op het vijfde bord speelde David DuPont met wit een prima partij tegen Piet Pluymert. Een enorme expansiedrang van wit op de damevleugel bracht groot ruimteoverwicht voor onze man, en de zwarte lichte stukken stonden elkaar in de weg in het eindspel. Net toen het erop begon te lijken Piet een vesting had gecreëerd, kon David met een sterk stukoffer de zwarte stelling slopen. Het punt was daarna snel binnen.

De Pion kwam zelfs op een 4-2 achterstand doordat het spelen van Stefan Colijn op het derde in plaats van het eerste bord niet tot het gewenste resultaat leidde. Stefan offerde een pion tegen Berend Eikelboom en kreeg optisch een voortreffelijke stelling. Met kunst en vliegwerk verdedigde Berend zijn pluspion waarna de stelling in het voordeel van zwart kantelde. Met sterk spel haalde Berend het punt binnen.

Met nog twee partijen te gaan leek een nederlaag onafwendbaar. Zo ver kwam het gelukkig niet.

Ludo Tolhuizen speelde met zwart op bord 6 aanvankelijk uiterst gedegen tegen Lennard den Boer, doch op enig moment verloor Ludo een pion. Weliswaar leek de witte stelling gatenkaas maar daar kon Ludo geen gebruik van maken. In lichte tijdnood speelde Ludo zeer adequaat en nam het roer over. Uiteindelijk gaf Lennard op in een lopereindspel met drie minuspionnen.

Tot slot was daar de partij van Mark Smits op het tweede bord. In een zijvariant van het Italiaans gebeurde er lange tijd weinig. In het verre middenspel ontstond een stelling uit balans waarbij Rik de Wilde met wit een kwaliteit tegen twee pionnen had. In een eindspel van paard plus pionnen van Mark tegen toren met twee pionnen minder van Rik was het verre van duidelijk wat de afloop zou zijn. Met gepointeerde zetten waartegenover Rik enkele mindere zetten produceerde, trok Mark de partij naar zich toe.

En zo stond er toch nog een gelijkspel op het scorebord.

 

Mark Timmermans (2322) – Jan van Mechelen (2205) rem

Rik de Wilde (2180) – Mark Smits (2192) 0 – 1

Berend Eikelboom (2161) – Stefan Colijn (2221) 1 – 0

René Krul (2148) – Thierry Penson (2194) 1 – 0

Piet Pluymert (1954) – David DuPont (2043) 0 – 1

Lennard den Boer (2093) – Ludo Tolhuizen (2105) 0 – 1

Wijnand den Dekker (1999) – Paul Kuijpers (2099) rem

Melvin Holwijn (1905) – Pim Eerens (2063) 1 – 0